Nico in Australie – november 2022
Je leest het goed, Nieuw-Zeeland is inmiddels verruilt voor Australië. Het land waar mijn hart maar dat ook van Linda en Pepijn harder van gaat kloppen. Het land wat voelt als een stukje thuis.
De reden om Nieuw-Zeeland te verlaten was de onophoudelijke regen. Na 2 maanden tent opzetten en afbreken in de nattigheid, geen vogel of ander bewegend iets te zien en vooral uitzicht op de binnenkant van mijn capuchon, was het genoeg. Daarnaast voelde ik steeds duidelijker dat dit niet de plek was waar ik nu moest zijn, ik kon niet erg aarden. Mijn rechterheup maakte me dat goed duidelijk. Ik voelde me fysiek sterk. Alleen door die stekende pijn lukte het niet meer om nog een stap te zetten, zodra ik mijn rugzak op deed. Dus heb ik de moeilijke beslissing genomen om deze trail los te laten en er voor te kiezen mijn avontuur in het zonnetje van Australië verder voort te zetten. Dat was geen makkelijke beslissing, want het betekende ook een afscheid van de trail waarvoor ik deze reis aangegaan was en waar ik al zolang naar toegeleefd had.
Ik vloog op Brisbane en had daar gelijk een feestje te vieren. Twee dagen na aankomst vierde ik mijn 55ste verjaardag Ondanks dat ik alleen was, voelde ik me toch echt jarig. Al die tijd had ik een pakketje, wat ik meegekregen had voor deze speciale dag, onder in mijn rugzak bewaard. Linda had kaarten van vrienden en familie verzameld en die samen met een heel mooi kado ingepakt. Deze heb ik tijdens het Facetimen met Linda en Pepijn opengemaakt. Even een heel emotioneel momentje, want ik kreeg een fotoboekje vol foto’s van Pepijn en mij, vanaf zijn babytijd tot de man wie hij nu inmiddels is. Samen met alle lieve woorden in de kaartjes, alle felicitaties van de Flow of Yogi’s die via Instagram/Facebook als verrassing binnengekomen waren (ik zit zelf namelijk niet op social media), maakte het een onvergetelijke verjaardag.
Ik moest weer een nieuw plan gaan bedenken. Hoe ga ik het doen met vervoer? Wat wil ik graag zien en doen? De reis gaat in ieder geval heel anders worden want ipv alleen maar wandelen heb ik een opvouwbare E-bike gekocht. Geen gezicht natuurlijk om met een grote rugzak op zo’n klein fietsje door de stad te rijden. Maar het is ontzettend fijn om op deze manier naar andere plekken te reizen en van daaruit te gaan wandelen.
Inmiddels heb ik al heel wat mooie dieren mogen spotten zoals bijvoorbeeld een spin zo groot als mijn hand toen ik even in de Bush Dunny (toilet) was. Er hing een poster die ik ineens zag bewegen met wat rare geluiden erbij en daar kwam een Huntsman spider tevoorschijn. Dat toiletbezoekje was snel voorbij.
Vannacht was ook heel bijzonder. Ik ging terug naar de plek waar we 20 jaar geleden ook geweest waren. Een schildpaddencentrum. Het is geduld hebben, maar met een beetje geluk mag je ’s nachts met een ranger mee het strand op en kan je van heel dichtbij zien hoe deze geweldige dieren hun eieren leggen. Als zij weer terug de zee in gaan, verplaatsen de rangers de eieren, zodat deze op een veilige plek liggen zonder gevaar voor hongerig wildlife.
Ik had het geluk en mocht van heel dichtbij zien hoe een enorme schildpad compleet in trance in ruim 2 uur tijd 174 eieren dropte.
Ik ben zo blij dat ik heb meebewogen en niet kostte wat kost vast ben blijven houden aan het plan wat ik had om de trail in Nieuw Zeeland te lopen.
Alleen dit is al zo’n mooie les. Loslaten en mooie nieuwe avonturen aangaan.
To be continued, geniet van en met elkaar en maak er een mooie tijd van.
Nico in Nieuw Zeeland – oktober 2022
Nico is inmiddels een maand op reis en we zijn allemaal zo nieuwsgierig naar zijn avonturen en betrokken bij zijn belevenissen. Hieronder een kort bericht van Nico vanuit Noordereiland Nieuw Zeeland.
“De eerste 595km zit erop. Wellicht denk je nu gelijk …zo da’ snel, maar ik heb hiervan ook een stuk met de bus en liftend gedaan. Er zijn nog veel daytrips afgesloten, vanwege stormschade (bomen op het “pad”) of landslides (er geen “pad” meer). Soms ook door de hevige regenval waardoor het water te hoog in de rivieren staat. Want regenen, dat kan het hier. Je wordt dan via de highway omgeleid en dat loopt niet fijn en is gevaarlijk. Ongeveer 170 km heb ik met de bus of liftend gedaan.
De eerste weken zijn mentaal en emotioneel best zwaar. Ik wist dat ik mezelf zou tegenkomen. Elke dag luister ik podcasts of meditatie. Dat helpt me om door te bijten als het even teveel is.
Zwaar zijn ook de trails zoals ik al deelde. De foto van dit “pad” (zie foto) gaat ongeveer met 40 graden omhoo; door de modder en over of onder omgevallen bomen door. Ik deed 2,5 uur over 1 kilometer. Vervolgens blijft er een liaan tussen je nek en de rugzak steken en daardoor trekt deze je gelijk weer terug. Met 17 kilo op je rug houd je dat niet en word je gewoon teruggeworpen waar je begon. Al met al heel zwaar. Mijn heup vond dit ook minder prettig. Ik heb daar veel last van gekregen. Eigenlijk gaat alles onder de 20km per dag goed, maar de dagtochten op deze Te Araroa Trail zijn meestal tussen de 25 en 32 km. Wat eigenlijk net iets teveel is!
Soms neem ik iets meer rust vanwege de heup. “Niks moet alles kan”, dat zeggen Linda en Pepijn ook tegen mij. En dat is natuurlijk ook zo.
Inmiddels ben ik ben terug in Auckland; dat ligt op ongeveer 1/3 van het Noordereiland. Hier ben ik met een Whale Watching Trip meegegaan. Helaas geen walvissen gespot, maar wel veel dolfijnen.
Straks wacht mij een 10-daagse kanotocht door het gebied waar Lord of the Rings ook is opgenomen. Woeste natuur. Dit stuk mag je niet alleen doen, dus moet ik kijken of ik een maatje kan vinden om dit bizarre avontuur mee te delen.
To be continued…
Ik hoop dat jullie lekker genieten van de yogalessen. Maak er een mooie herfst van. Ik ga verder en neem de Maori cultuur mee in mijn reis.
Whakaute i te whenua me te taiao
Respect the Land and nature.
Lieve groet, Nico